سالها پيش در پشت خاكريزهايي كه آنسويش دشمن بود و آماده براي هجوم و ويران كردن سرزمين ما، جواناني بودند كه راه و چاه را شناخته و آسماني مي‌انديشيدند و عمل مي‌كردند.
و بعضي اوقات در وراي يک جمله‌شان ، يک دنيا درس نهفته بود، درسي كه هيچ وقت كهنه و غير كارآمد نمي‌شود، فقط بايد آن را با شرايط زمان و مكان تطبيق داد، آنوقت است كه مي‌توان به عمق نگاه و ژرفاي تفكرشان پي برد.

و چه زيبا مي‌گويد:
"كسي مي‌تواند در شب عمليات از سيم خاردار دشمن رد شود كه به سيم خاردار نفسش گير نكرده باشد." شهيد چيت‌سازان

کلمات چه زيبا در کنار هم قرار گرفته‌اند و جمله‌اي ساخته‌اند که مي‌تواند درسي باشد براي يک عمر زندگي و بندگي.
در آن روزهاي حماسه و دفاع، گذشتن از ميدان مين و موانع شرطي بود براي پيروزي و پيشروي به قلب دشمن و بيرون راندنش از جايي که قصبش کرده بود...
و آن ميدان مبارزه مرد مي‌خواست، مردي که از همه چيزش گذشته باشد.

مردي که اگر لازم مي‌شد شهامت آن را داشته باشد تا روي سيم خاردار بخوابد تا همرزمانش بتوانند با پا گذاشتن بر جسمش از سيم خاردار عبور کنند.